'Ben je verliefd Paul?'

'Ja op het leven', zei ik.

Ik werd uitgelachen.

Verliefd op het leven klinkt mooi, maar zo heb ik me heel lang niet gevoeld.

Integendeel.

Ik deed alles om maar leuk gevonden te worden, om maar goed genoeg te zijn.

Voor wie?

Voor anderen.
Voor iedereen.

Maar eigenlijk dus voor mezelf.

Ik rende, ik was aan het pleasen, was attent, was de nice guy. Maar nooit aan het rennen voor mij, of mezelf aan het pleasen en al helemaal niet nice voor mezelf.

Want om dat allemaal voor mezelf te doen moest ik van mezelf houden.

En dat deed ik niet. Ik gaf niets om mezelf.

En weet je wat het ergste was?

Ik had het niet eens door.

Ik had niet door dat ik al die dingen voor anderen deed omdat ik niet van mezelf hield.

Ik was leeg van binnen, voelde niets.

Een holle blik. Zoals op de foto.

Dit resulteerde in slecht zorgen voor mezelf.

Slecht eten, slecht bewegen, altijd ja zeggen, nooit mijn eigen mening geven en een slechte mentale en vooral fysieke gezondheid.

Op het hoogtepunt woog ik 120 kg.

Eigenlijk het dieptepunt dus.

En ik keek in de spiegel en ik wist dat het niet langer kon.

En toch duurde het nog een jaar voordat ik actie ondernam.

Want vaak doet de waarheid pijn en daar wilde ik niet aan.

De waarheid. De realiteit.

Dat ik niet van mezelf hield. Dat alle keuzes die ik maakte niet voor mezelf waren. Maar allemaal om maar die bevestiging te krijgen van een ander.

Dat ik er mag zijn.

Dat ik het waard ben.

Dat ik ertoe doe.

Dat ik geliefd kan zijn.

En de enige die dat echt tegen me hoorde te zeggen was ik zelf.

Dus uiteindelijk deed ik dat. En dat veranderde alles voor me!