Vechten, sleuren, duwen, trekken. Keihard werken en je best doen. En het lukt maar niet. Je krijgt het niet voor elkaar. Wanhopig word je ervan. Je begrijpt er niets van. Je doet zo hard je best, maar het lukt gewoon niet. Waarom?? Aarghhh.
Alles op alles
Herken je dat gevoel? Dat je alles probeert, dat je voor je gevoel alles hebt gedaan, en nog aan het doen bent. Maar hetgeen je wil bereiken komt maar niet. Sterker nog, je lijkt zelfs steeds verder van je doel af te staan. Dus ga je maar nog harder je best doen nog meer uren en energie erin steken. Het lijkt wel alsof alles je tegenzit. Alsof het je niet gegund is. Je snapt het niet. Andere mensen zien het aan je en hebben met je te doen. Ze moedigen je aan om niet op te geven. Ga door! Zet alles op alles.
Uit elkaar getrokken
En opeens… Opeens geef je het op. Je legt je erbij neer, het lukt echt niet. Je bent moe van het vechten. Moe van al die energie erin steken. Moe van alle negativiteit wat het met zich meebrengt. Je sociale leven is eronder gaan lijden. Je lichaam is op. Je hoofd zit vol. Opeens ben je niet eens een leuk mens meer. Je bent zo veranderd, zover van jezelf af komen te staan. Je voelt je zo ver uit elkaar getrokken dat het echt niet meer gaat. Je bent op, leeg, je kan niet meer.
Als een kind zo blij
Vanuit opgeven komt acceptatie. En wat er dan gebeurt… Wauw! Dat had je niet aan zien komen. Opeens begint alles op z’n plek te vallen. Opeens komen de juiste mensen op je pad. Een ander pad weliswaar. Een pad wat je niet aan het bewandelen was. Een pad wat je vanuit je zelf bewandelt. Vanuit dat hele fijne gevoel, alsof je een kind bent zo blij. Zo’n fijn gevoel En opeens lijkt alles vanzelf te gaan. Er gebeuren vreemde dingen in je leven. Je kan alles wat er spontaan gebeurt ook uitleggen. Alles heeft een reden voor je. Het voelt alsof je met de stroom mee zwemt. Je zit in een stroomversnelling en het kost je tienduizend keer minder energie dan de periode daarvoor. En toen kreeg je niks voor elkaar. En nu doe je niks en krijg je alles voor elkaar.
Je eigen pad
Ik geloof dat ieder mens een missie, een doel, een droom heeft. Ik geloof dat je hier op aarde bent om jouw eigen droom te vervullen. En ik geloof dus ook dat als je niet op het pad van die droom wandelt dat er dan wrijving ontstaat. Vergelijk het met een bos. Als je op de paden blijft lopen gaat het soepel en snel. Maar wijk je van dat pad af dan gaat het stroef en langzaam. Dat wil niet zeggen dat er op je eigen pad geen boomstronk kan liggen waar je overheen moet. Maar je kan het verschil voelen.
Voel jij dat je op je eigen pad wandelt? Of voel je dat je eigenlijk niet bezig bent met het vervullen van jouw droom? Zwem je tegen de rivier in, of stroom je lekker met de rivier mee? Lukt jouw leven?
